🐇 Jak Zrobić Maść Z Podagrycznika

Stosowanie ziół może przynosić wiele korzyści zdrowotnych. Jedną z niezwykle dobroczynnych roślin jest podagrycznik pospolity - ziele stosowane od setek lat w zwalczaniu dny moczanowej oraz wielu innych rozmaitych dolegliwości i schorzeń. Zbierać go można samodzielnie, zapoznając się najpierw dokładnie z jego wyglądem. Jego ziele można wykorzystać jako składnik naparu - herbatki, soku, sałatki, zupy bądź przygotować z niego maseczkę na trądzik. Najważniejsze właściwości tej rośliny to działanie oczyszczające, detoksykujące, przeciwzapalne oraz odkwaszające. Z tego artykułu dowiesz się: jak wygląda podagrycznik i gdzie można go znaleźć jakie części rośliny zbierać i jak je później przechowywać co można przyrządzić z ziela podagrycznika jakie ta roślina ma właściwości i na jakie dolegliwości z powodzeniem można ją stosować jakie są skutki uboczne stosowania tego zioła i kto nie powinien go spożywać. Zobacz także artykuł: Dna moczanowa - podagra - objawy, przyczyny, leczenie, dieta Podagrycznik - jak wygląda i gdzie możemy go znaleźć? Podagrycznik pospolity (Aegopodium podagraria L.) jest rośliną, którą nietrudno jest znaleźć. Jest często spotykany w Polsce, zdecydowanie nie należy do roślin rzadkich lub trudnych do znalezienia. Chętnie porasta rowy, okolice dróg czy w zaroślach. Rolnicy uważają go wręcz za chwast. Jak go znaleźć? Przede wszystkim należy wiedzieć, jak wygląda podagrycznik. To właśnie dokładna znajomość jego wyglądu pozwoli na udane zbiory tej rośliny. Szukaj roślin, które mają nagie, puste w środku łodygi, dorastające do metra wysokości. Mogą być ewentualnie skąpo owłosione. Ich przekrój ma kształt trójkąta. Liście są także nagie, występują w postaci trójlistnych zbiorów. Kwiaty tworzą spore baldachy. Ich kolor jest zazwyczaj biały, ale mogą być również jasnoróżowe. Są bardzo niewielkie. Owoc podagrycznika łatwo rozdzielić na dwie części. Jego barwa jest brunatna, wyróżniają się jednak na nim jaśniejsze żebra. Jak i kiedy zbierać podagrycznik? Jak go przechowywać? Aby zebrać podagrycznik pospolity, warto wybrać miejsce położone w sporej odległości od dróg i miejsc uczęszczanych przez psy. Zbierać go należy wiosną, ale można również zrobić to latem. Ważne, aby w cieplejszej porze roku wybierać na zbiór miejsca zacienione, wilgotne. Kwiaty zbiera się w okresie kwitnienia, które ma miejsce w lipcu oraz sierpniu. Korzenie podagrycznika trzeba zbierać wyłącznie jesienią. Następnie zebrane rośliny należy porządnie, mocno wysuszyć. Tak przygotowany susz najlepiej zapakować do szczelnych pojemników. Może się w nich znajdować nawet do dwóch lat. Przed zbiorem warto przede wszystkim zebrać dokładną wiedzę jakie ma podagrycznik właściwości, które wspomogą leczenie chorób i umocnią organizm. Podagrycznik w leczeniu chorób układu pokarmowego, wątroby, a także hemoroidów Chociaż nazwa tego ziela kojarzy się nie bez powodu z leczeniem podagry, to podagrycznik może być stosowany także we wspomaganiu lub leczeniu innych układów. Jest to zioło bardzo korzystnie wpływające na pracę jelit. Przyspieszy metabolizm, reguluje biegunki oraz zaparcia. Dodatkowo, ma także dobroczynny wpływ na wątrobę. Dzieje się tak dzięki jego właściwościom odtruwającym, działa również oczyszczająco. Ponieważ wątroba to narząd w którym zachodzi detoksykacja, odtruwające działanie podagrycznika ma szczególnie wspomagający wpływ. Pomaga również wyleczyć dokuczliwą dolegliwość, jaką są hemoroidy. W tym celu warto zastosować maść z podagrycznika. Wspiera on gojenie się różnych ran, dlatego w przypadku żylaków odbytu także przyniesie ulgę. Dobroczynny chwast - podagrycznik jako bogate źródło witamin i minerałów Wszystkie właściwości podagrycznika wynikają z jego zawartości cennych substancji, witamin i minerałów. To właśnie one wpływają na pracę organizmu, przynoszą ulgę w chorobach i przyspieszają rekonwalescencję. Co zawiera podagrycznik zioło? Przede wszystkim: bardzo duże stężenie witaminy C witaminę B4 (cholinę) miedź cynk potas magnez żelazo bor mangan wapń przeciwutleniacze: flawonoidy karoten Tak bogaty skład tej rośliny sprawia, że ma ona tak dobroczynne właściwości i jej działanie na organizm jest bardzo szerokie. Można powiedzieć, że jest on lekiem występującym naturalnie w środowisku. Podagrycznik w leczeniu podagry – sposób na dnę moczanową naszych babć, który stosujemy do dzisiaj Podagrycznik swą nazwę zawdzięcza właśnie wykorzystywaniu w leczeniu podagry, inaczej dny moczanowej, artretyzmu. Używano go do leczenia tego schorzenia już od setek lat. Istnieją nawet doniesienia, że aby przynieść stawom ulgę stosowali go już Neandertalczycy - są to więc czasy nawet wcześniejsze, niż czasy naszych babć. Używali go także mnisi w średniowieczu. Takie zapiski świadczą o tym, że jest to zioło niezwykle skuteczne w walce z bólem i zdeformowaniem stawów. Dna moczanowa jest niezwykle dokuczliwą chorobą. Powodują ją zbyt duże stężenia kwasu moczowego w organizmie, które z kolei mogą być wynikiem diety wysokopurynowej. Dieta niskopurynowa w walce z podagrą. Napar z podagrycznika pozwala na usunięcie kwasu moczowego z organizmu. Dodatkowo pomoże także w naprawie mechanizmów metabolicznych, które zaburzone doprowadzają do powstania tej dolegliwości. Jak często pić podagrycznik? Przede wszystkim regularnie, aby leczenie przyniosło efekty. Można spożywać napar z tej rośliny trzy razy dziennie. Wykonać można także leczniczy ocet z podagrycznika. Łyżeczkę octu miesza się z połową szklanki wody i wypija trzy razy dziennie przez dwa tygodnie. Ocet jest bardzo skutecznym "domowym" środkiem wspomagającym walkę z dną moczanową. Podagrycznik z walce z niedoskonałościami cery Bogate właściwości jakie wykazuje podagrycznik pozwalają także na efektowną walkę z trądzikiem. Warto w tym celu przygotować napar (w taki sam sposób, w jaki przygotowuje się napój: 1 łyżka ziela na szklankę wrzątku) i wystudzić. Chłodnym naparem można przemywać cerę pokrytą trądzikiem. Jest to także skuteczne wspomaganie gojenia się drobnych ran oraz podrażnień. Do łagodzenia objawów trądziku można wykorzystać również świeżo zebrane liście podagrycznika i przygotować z nich maseczkę. Naturalny detoks organizmu z zastosowaniem podagrycznika Przede wszystkim warto spożywać podagrycznik ze względu na to, że jest to swego rodzaju naturalny detoks. Jak już zostało wspomniane, podagrycznik ma właściwości oczyszczające i odtruwające organizm. Oczyszcza go między innymi z nadmiernej ilości kwasu moczowego, ale także wspomoże trawienie, zwalczy biegunki czy zaparcia. W tym przypadku korzystne może okazać się także stosowanie odpowiednich probiotyków. Wymienione wyżej problemy układu trawiennego mogą być skutkiem zatrucia organizmu, stąd zaburzenie jego pracy. Dlatego tak ważna jest naturalna detoksykacja. Podagrycznik ma cenne właściwości lecznicze, które zdecydowanie warto wykorzystać, pijąc sok, napar lub stosując go jako maść. Podagrycznik ma zastosowanie także w kuchni. Ma korzenny smak, a jego zapach przypomina marchewkę. Stanowi zatem bardzo uniwersalną przyprawę, którą z powodzeniem można dodawać do wielu potraw. Jak jeszcze jeść podagrycznik? Przede wszystkim zebrać można świeże pędy i sporządzić z nich lekką, wiosenną sałatkę. Liście i łodygi można wykorzystać jako składniki na zupę. Z podagrycznika pospolitego zrobić może także sok o właściwościach odkwaszających organizm. Skutki uboczne wynikające ze stosowania podagrycznika Chociaż podagrycznik ma właściwości odkwaszające, odkażające i oczyszczające, to może także wywoływać u niektórych osób niepożądane skutki. Jakie ma podagrycznik skutki uboczne? Przede wszystkim spodziewać się można w takiej sytuacji wymiotów, nudności, wzdęć, biegunek, skurczy brzucha oraz zgagi. Dodatkowo pojawić się może świąd i wysypka. Podagrycznik - przeciwwskazania: nie powinny go stosować kobiety w ciąży, kobiety karmiące piersią oraz dzieci. Od 8 lat pracuję zawodowo jako technik farmacji w aptece. Pasjonuję się zdrowym odżywianiem dlatego ukończyłam studia na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Rzeszowskiego i uzyskałam tytuł licencjata dietetyki. Dodatkowo chcąc poszerzać wiedzę i pomagać innym piszę teksty z zakresu farmacji. Lubię słuchać muzyki, czytać książki, podróżować i eksperymentować w kuchni.

Podagrycznik pospolity najczęściej jest stosowany w przypadku podagry, ponieważ przyspiesza usuwanie kwasu moczowego z organizmu, a tym samym zmniejsza ryzyko wystąpienia ataku dny moczanowej. fot. Getty ImagesPodagrycznik pospolity, który często uważany jest za trudny do wyplenienia chwast, to roślina wykazująca wiele korzystnych właściwości leczniczych. Jak je wykorzystać? Ziele podagrycznika stosowane jest w leczeniu podagry, reumatyzmu i nadciśnienia tętniczego krwi. Działa też przeciwzapalnie, przeciwbakteryjnie i oczyszczająco. Warto zbierać i suszyć podagrycznik po to, aby w razie pojawienia się bólu skorzystać z jego leczniczego działania. Podpowiadamy, w jakich jeszcze dolegliwościach możesz stosować to ziele oraz podajemy prosty przepis na napar z treściJak wygląda podagrycznik pospolity? Jego cenne ziele traktowane jest jak chwastWłaściwości zdrowotne podagrycznika pospolitegoPodagrycznik na dnę moczanową i reumatyzm. W jakich chorobach pomagają napary z podagrycznika? Przeciwwskazania i skutki uboczne stosowania podagrycznika Przepis na napar z podagrycznika Jak wygląda podagrycznik pospolity? Jego cenne ziele traktowane jest jak chwastPodagrycznik pospolity (Aegopodium podagraria) to wieloletnia roślina z rodziny selerowatych, która powszechnie występuje na terenie naszego kraju. Najczęściej można spotkać ją w zacienionych i wilgotnych lasach, w niższych partiach gór oraz w zaroślach, rowach i na wysypiskach śmieci. Roślina ta często uznawana jest za trudny do wyplenienia chwast. Potocznie na podagrycznik mówi się również śnitka, barszlica, ger, krzemionka lub kozia stopka. Co ciekawe, nazwa botaniczna tej rośliny pochodzi od choroby, w której zmniejszała ból, czyli dny moczanowej, inaczej podagry. Podagrycznik pospolity osiąga wysokość 60-90 cm i kwitnie od początku maja, aż do końca września. Drobne i jasne kwiatki tworzą duże baldachy. Jako surowiec zielarski wykorzystuje się liście, łodygi, kwiaty oraz korzeń, jednak każdy z tych surowców zbiera się w innym czasie. Liście oraz łodygi pozyskuje się przez cały sezon, korzenie tylko jesienią, a kwiaty od początku czerwca do sierpnia. Właściwości zdrowotne podagrycznika pospolitegoSuszone lub świeże ziele podagrycznika to doskonały surowiec zielarski, który od wieków stosowany był w leczeniu wielu dolegliwości. Jest ono znakomitym źródłem olejków eterycznych, witaminy C, beta-karotenu, choliny, a także glikozydów flawonowych. Dodatkowo ziele podagrycznika pospolitego stanowi bogactwo flawonoidów, czyli przeciwutleniaczy, które chronią komórki i tkanki przed szkodliwym działaniem wolnych rodników tlenowych. Roślina ta zawiera również wiele związków mineralnych, które korzystnie wpływają na organizm, w tym miedź, mangan, żelazo, cynk, potas, magnez, bor. Dzięki zawartości tych związków, podagrycznik pospolity wykazuje właściwości: przeciwzapalne, przeciwbólowe, przeciwbakteryjne, przeciwwirusowe, przeciwbiegunkowe, oczyszczające, odtruwające, uspokajające. Według ekspertów medycyny naturalnej, roślina ta działa również moczopędnie, dzięki czemu może wspomagać leczenie nadciśnienia tętniczego oraz zmniejszać obrzęki. Podagrycznik na dnę moczanową i reumatyzm. W jakich chorobach pomagają napary z podagrycznika? Świeże lub suszone ziele tej rośliny może wspomagać leczenie wielu schorzeń. Według fitoterapeutów warto włączyć napary z podagrycznika pospolitego szczególnie, jeśli występują te dolegliwości: dna moczanowa, reumatyzm, reumatoidalne zapalenie stawów, rwa kulszowa, nadciśnienie tętnicze, obrzęki, zakażenie układu moczowego, kamica nerkowa, hemoroidy, niestrawność, biegunki, trądzik. Podagrycznik pospolity najczęściej jednak jest stosowany w przypadku podagry, ponieważ przyspiesza usuwanie kwasu moczowego z organizmu, a tym samym zmniejsza ryzyko wystąpienia ataku dny moczanowej. Zwolennicy medycyny naturalnej stosują również roślinę jako element kuracji oczyszczającej organizm z toksyn. W takim przypadku warto dodać ziele podagrycznika do koktajlu lub sałatki. Spożywanie naparów z tej rośliny wzbogaci jadłospis w cholinę, która jest niezbędna do prawidłowej pracy mózgu. Dodatkowo składnik ten wspomaga koncentrację, poprawia pamięć oraz wzmacnia refleks. Podagrycznik dodatkowo działa przeciwdrobnoustrojowo w przypadku gronkowca złocistego oraz pałeczki zapalenia płuc. Masz zmęczone i podrażnione oczy? Zrób okład z ziół, by złagodzić problemyTe zioła na odchudzanie wspomogą trawienie i metabolizm. Sprawdź, po co warto sięgać!Przeciwwskazania i skutki uboczne stosowania podagrycznika Roślina ta uznawana jest za potencjalnie bezpieczną, jednak nie zaleca się jej dla kobiet ciężarnych i karmiących oraz dzieci. Zaobserwowano, że picie naparów z tej rośliny przez osoby nadwrażliwe na jej składniki może wywoływać: nudności, wymioty, wzdęcia, biegunkę, skurcze brzucha, zgagę. W rzadkich przypadkach zaobserwowano również pojawienie się skórnych objawów alergicznych, w tym wysypki i świądu. Przepis na napar z podagrycznikaNapar z ziela tej rośliny najlepiej stosować tylko w przypadku pojawienia się dolegliwości, a nie jako środek profilaktyczny. Składniki: łyżka suszonych kwiatów, łodyg i liści, 300 ml wrzącej wody. Przygotowanie naparu z podagrycznika: Ziele podagrycznika należy zalać wrzącą woda i parzyć pod przykryciem przez ok. 30 minut. Po tym czasie napar należy przecedzić. Zaleca się picie maksymalnie trzech takich porcji dziennie. Dodatkowo napar można wystudzić i użyć do nasączenia okładów na bolące stawy lub jako tonik do przemywania skóry trądzikowej. Dodaj firmę Autopromocja Zadbaj o optymalne trawienieMateriały promocyjne partnera

Na słoiczek 150 ml potrzebujemy:150 ml oleju 150 ml rozdrobnionego glistnika ok 15 g wosku pszczelego bez domieszek Maceracja zimna - 24 - 72 godzinMaceracja

Podagrycznik pospolity zwany też potocznie kurzą stopką, zielem diabelskiej stopki bądź barszcznicą to roślina, która rośnie powszechnie we wszystkich regionach Europy, a ponadto w zachodniej Azji, Ameryce Północnej oraz w klimacie oceanicznym. Jego niezwykłe właściwości wykorzystywali już Neandertalczycy, którzy stosowali ziele do łagodzenia bólu i leczenia zdeformowanych stawów. W średniowieczu podagrycznik uprawiany był powszechnie przez mnichów w przyklasztornych ogrodach i pełnił funkcję warzywa bądź przyprawy. Pełne uznanie za wartościowy surowiec zielarski zyskał jednak dopiero na przełomie XIX i XX wieku za sprawą słynnego szwajcarskiego fitoterapeuty i księdza - Johanna Kunzle. Uzdolniony zielarz zaczął stosować podagrycznik pospolity do leczenia schorzeń stawów, żylaków, czy podagry – właśnie stąd wywodzi się polska nazwa rośliny. Obecnie ziele diabelskiej stópki znalazło szereg innych zastosowań, o których wiele osób nie zdaje sobie najmniejszej sprawy. Sprawdź, na co pomaga podagrycznik i jak go stosować! Podagrycznik pospolity – na co pomaga? Podagrycznik pospolity zasłynął jako lek wspomagający leczenie podagry, czyli inaczej mówiąc artretyzmu bądź dny moczanowej. Choroba objawia się dotkliwym bólem oraz zniekształceniem stawów, a kończy przeważnie niesprawnością ruchową oraz zajęciem innych narządów, takich jak np. nerki. Przyczyny schorzenia leżą w nieprawidłowych mechanizmach przemiany materii, które prowadzą do odkładania się soli kwasu moczowego w tkankach. Współczesne badania potwierdziły silne działanie przeciwzapalne oraz przeciwreumatyczne (przeciwagregacyjne) podagrycznika – ziele przyspiesza usuwanie kwasu moczowego z organizmu, a ponadto poprawia zaburzone mechanizmy przemiany materii, które stanowią przyczynę choroby. Choć roślina kojarzona jest głównie jako panaceum na choroby reumatyczne, bóle stawów i nerwu kulszowego, a także podagrę (skąd zresztą wywodzi się jej polska nazwa), z czasem znalazła zastosowanie w wielu innych obszarach. Oto pełna lista zastosowań kurzej stopki: 1. Łagodzi choroby układu pokarmowego, w tym zaburzenia funkcjonowania jelit objawiające się naprzemiennymi biegunkami i zaparciami, a ponadto przyspiesza trawienie, ułatwiając zrzucanie zbędnych kilogramów. 2. Pomaga w leczeniu schorzeń układu moczowego takich jak kamica nerkowa bądź stany zapalne pęcherza moczowego. 3. Wspiera funkcjonowanie wątroby dzięki właściwościom oczyszczającym i odtruwającym. Może też zostać wykorzystany jako środek wspomagający w kuracji oczyszczającej, działa bowiem moczopędnie i przyspiesza trawienie. 4. Posiada właściwości przeciwdrobnoustrojowe, hamując wzrost gronkowca złocistego, pałeczki zapalenia płuc, a także niektórych patogennych grzybów. 5. Przyspiesza gojenie się ran. 6. Działa uspokajająco i wyciszająco. 7. Pomaga w leczeniu hemoroidów. 8. Najprawdopodobniej posiada właściwości przeciwnowotworowe, działając cytotoksycznie na wiele odmian nowotworów (badania wciąż trwają). 9. Ze świeżych liści podagrycznika można wykonać maseczkę łagodzącą trądzik. Podagrycznik pospolity można ponadto wykorzystać w celach kulinarnych ze względu na korzenny smak oraz lekki marchewkowy zapach. Suszone ziele kurzej stopki to uniwersalna przyprawa, z kolei ze świeżych pędów zebranych wiosną można przyrządzić sałatkę. Jedna z nazw ziela to barszcznica – wynika to z faktu, że z łodyg i liści rośliny można ugotować zupę. Warto też przygotować sok z podagrycznika, który posiada właściwości odkwaszające. Spożywanie podagrycznika pospolitego jest mocno wskazane ze względu na bogaty skład chemiczny rośliny. Ziele diabelskiej stopki zawiera takie substancje jak olejki eteryczne, duże ilości witaminy C, karoten, przeciwutleniacze w postaci flawonoidów, saponiny, cholinę, glikozydy flawonolowe, a także minerały: miedź, cynk, żelazo, mangan, bor, wapń, magnez i potas. Jak wygląda podagrycznik pospolity? Aby nie pomylić podagrycznika pospolitego z inną, podobną rośliną (np. dzięglem leśnym, barszczem zwyczajnym bądź świerząbkiem korzennym) warto dokładnie poznać jego budowę. Ziele diabelskiej stopki osiąga wysokość około 50-100 cm. Posiada nagą bądź skąpo owłosioną łodygę, pustą w środku i rozgałęziającą się ku górze. Aby odróżnić roślinę od "sobowtórów" warto również zwrócić uwagę na przekrój łodygi, który powinien mieć kształt trójkąta. Charakterystyczną cechą podagrycznika są nagie, pozbawione włosków liście, które przyrastają do łodygi w postaci trójlistnych pakietów. Na szczycie rośliny można zaobserwować drobne białe kwiaty tworzące duże, złożone baldachy. Gdzie rośnie podagrycznik pospolity? Podagrycznik pospolity rośnie praktycznie wszędzie - rolnikom oraz ogrodnikom jawi się jako trudny do wyplenienia chwast. Wyróżnia się szybkim tempem rozprzestrzeniania i niewielkimi wymaganiami, co do warunków bytowania. Niemniej jednak najczęściej zasiedla obszary wilgotne i zacienione. Najlepiej szukać go w wilgotnych i zacienionych lasach, niższych partiach gór, zaroślach czy rowach, ale łatwo spotkać go również we własnym ogrodzie, zwłaszcza w pobliżu ogrodzenia. Podagrycznik pospolity, ze względu na niewielkie wymagania, rośnie często nawet na wysypiskach odpadów. Kiedy zbierać podagrycznik pospolity? Podagrycznik pospolity kwitnie od maja do września, ale zbierać można go w okresie od wczesnej wiosny aż do późnej jesieni. W celach leczniczych wykorzystuje się zarówno liście, łodygi, kwiaty, nasiona jak i korzeń rośliny, jednak każdy z tych elementów pozyskujemy w innym czasie. Inaczej wygląda też obróbka i przechowywanie poszczególnych części podagrycznika. Liście oraz łodygi rośliny można zbierać cały sezon. Obróbka tych elementów polega na suszeniu ich w przewiewnym, zaciemnionym miejscu bądź w temperaturze 30-40 stopni. Z kolei korzenie pozyskujemy wyłącznie jesienią – należy je oczyścić, opłukać, a następnie wysuszyć. W przypadku posługiwania się suszarką do usuwania wilgoci z korzeni nie należy przekraczać temperatury 45 stopni. Kwiaty należy zbierać w okresie kwitnienia, czyli w lipcu i sierpniu – suszenie wygląda dokładnie tak samo, jak w przypadku liści. Jak stosować podagrycznik pospolity? Jak go przechowywać? Suszone ziele podagrycznika pospolitego należy przechowywać w szczelnie zamkniętych pojemnikach. W takich warunkach surowiec może przetrwać do dwóch, bądź nawet trzech lat. Stosowanie podagrycznika jest bardzo proste – najpopularniejszym sposobem jest zaparzanie ziela i picie w formie naparu, ale można je również zmielić na proszek i dodawać do szejków. Podagrycznik można też spożywać na surowo jako aromatyczny dodatek do wszelkiego rodzaju potraw bądź zielonych soków. Czytaj więcej Czym właściwie jest starzenie się organizmu? Istnieje wiele teorii, które starają się wytłumaczyć przyczyny starzenia. Ważniejsze jednak jest skupienie się na tym jak samo starzenie przebiega i jakie ma konsekwencje... Czytaj więcej Jak olejki CBD wpływają na odporność? Badania nad CBD nabierają tempa w ostatnich latach, odkrywając przed nami nowe, zaskakujące właściwości tej niezwykłej substancji. Jednym z najświeższych odkryć naukowców jest wpływ CBD na odporność. Czytaj więcej Czy warto stosować preparaty z CBD na poprawę odporności? Sprawdzamy CBD przypisuje się coraz więcej korzystnych dla zdrowia właściwości. Jedną z nich jest wspieranie odporności. Czy popularne suplementy faktycznie wpływają na siły obronne organizmu? Sprawdź! Czytaj więcej Tabletki na potencję bez recepty? Jakie leki na erekcję? Jak dzałają? Tabletki na potencję dostępne od ręki uznawane są za mniej skuteczne niż dedykowane temu problemowi leki na receptę. Wszystko zależy jednak od ich składu. Sprawdź, na które preparaty bez recepty warto zwrócić uwagę!

Spacer pośród wiejących wiatrów w zimie nie należy być może do najprzyjemniejszych, ale znowu mogę popatrzeć, dotknąć, odetchnąć, zrobić zdjęcia. Przyroda żyje nawet teraz i potrafi znaleźć sposób, żeby nam to oznajmić. Niby szaro i ponuro, a w słońcu żółcą się i czerwienią nagie gałązki drzew. A co powiecie na wygląd mchu w zimie, przysypany kryształkami śniegu zieleni się zielenią życia, daleko mu do odpoczynku. Błąkam się więc z aparatem, przecieram śnieżysty szlak, w kieszeni nożyk i reklamówka. Szukam odrostów topolowych do mojej nowej maści. Chcę ją przyrządzić na tłuszczu gęsim, a tłuszcz to wyjątkowy, bo zatrzymany tylko dla mnie przez mojego rolnika, który posiada własną hodowlę gęsi i sklepik jarzynowy. Pan Marcin raz mnie zawiódł i sprzedał tłuszcz komu innemu oraz nie chciał sprzedać tego, który jeszcze posiadał mówiąc: „Pani, mam we wsi 3 wesela, muszę mieć tłuszcz gęsi, bo mnie zamordują.” Hmm… „Panie Marcinie, a na co gościom weselnym jest potrzebny tłuszcz gęsi?” „To pani nie wie? Piją i przegryzają kanapkami z tłuszczem i skwarkami, żaden nie ma kaca i dalej może pić.” No to ja odpadam z tymi swoimi mój zawód chyba poczuł się z tym gorzej, bo obiecał mi, że następny będzie tylko dla mnie. Pomimo tego, co napisałam wyżej, muszę oddać sprawiedliwość panu Marcinowi, bo o właściwościach tłuszczu gęsiego związanych nie tylko z piciem alkoholu wie doskonale, sam na początku mi o tym opowiadał, chcąc mnie przekonać do niego. On wyleczył sobie ropne zapalenie płuc, „Pani, już bym był na tamtym świecie, gdyby nie ten tłuszcz.” Ja mu za tę cenną informację powiedziałam o żywokoście, też go zna, cieszę się więc z kontaktu z panem Marcinem, więcej takich ludzi i będzie coraz lepiej. Pan Marcin wie nawet, jak nie należy karmić gęsi, żeby tłuszcz był leczniczy. Na dowód jego doskonałej jakości zawsze pokazuje mi kolor – żółciutki. I taki powinien być, a ten, który sprzedają w sklepie, to wg pana Marcina mieszanina tłuszczu kaczego, kurzego, „no i może kapną trochę gęsiego.” 😉 Zastanawiam się więc, jak przerobić to moje cudo i pomyślałam jednak o maści, nie o weselach, takiej wzmocnionej, z wieloma składnikami, a żeby ich było jak najwięcej, część maceracji robię na tłuszczu gęsim. Ostatnio byłam na wsi u mojego taty i miałam przyjemność pooglądania z nim telewizji. U siebie nie mam w ogóle, a u taty mogłam skorzystać z kanału Discovery, na którym czasami jest coś ciekawego o sztuce, historii, różnych zakątkach świata. Zafascynował mnie film dokumentalny o życiu na Alasce. Niektórzy decydują się na samotne życie tam, w ciągłej zimie i samotności. Jedzą to, co upolują, sami budują domy, sami również robią sobie lekarstwa. Zaciekawiła mnie kobieta, która znalazła topolę w odległości 60 km od swojego domku i wybrała się tam skuterem śnieżnym po gałęzie, by sporządzić maść na swoje bóle. Cóż jednak mam bliżej. Części składowe maści na bóle, od lewej – żywokost, dziurawiec, żywica, propolis, topola Moja maść będzie składała się z różnych części składowych, po kolei opiszę, jak przyrządzić z nich maceraty, które potem możesz ze sobą połączyć, podam też uproszczony sposób na maść. Ja lubię pobawić się w alchemika, to mieszam. Maść jest wskazana na bóle kręgosłupa, stawów, neuralgie. Maść tylko z żywokostu bardziej wskazana jest na bóle kolan – mam doniesienia o jej wielkiej skuteczności, ale przed wszystkim regeneruje tkankę kostną – przy dłuższym stosowaniu. Jednak dla silnych bóli związanych z reumatyzmem, neuralgią należy dołożyć kilka składników, które połączone ze sobą, wzmocnią swe działanie. Muszę jeszcze wspomnieć o właściwym odżywianiu przy chorobach reumatycznych, gimnastyce, kąpielach ziołowych i o używaniu ziół wewnętrznie. Wszystko połączone razem da efekt zmniejszenia bólu, zwiększenia ruchomości stawów. Nie jestem fitoterapeutą, nie potrafię udzielić porad dotyczących picia konkretnych ziół. Każdy organizm jest inny i kuracja musi być dobrana indywidualnie. W Krakowie działa świetny ośrodek – Bonifratrzy, od lat zajmują się przetwórstwem ziołowym, może tam zdecydujesz się zasięgnąć porady. W niektórych wierzeniach wymienia się też duchowe przyczyny chorób, uważa się, że sami pracujemy na określone schorzenia, w przypadku chorób związanych z bólem kręgosłupa, stawów spróbuj odpowiedzieć sobie na pytania: Czy czuję się kochana/y? Czy rozpamiętuję traumy z przeszłości, żyję przeszłością i krzywdami, które wyrządził mi ktoś lub zrządzenie losu? Czy obawiam się o finanse? Czy oskarżam, krytykuję innych? Czy mam poczucie, że jestem wykorzystywana/y? Czy potrafię ustąpić, czy też żyję wg schematów? Jeśli choruje dziecko, pytania powinien zada sobie rodzic. Może z powątpiewaniem je przeczytasz, może ze złością, ale to jest tylko teoria, możesz nad nią chwilę pomyśleć. Ja stosuję u siebie leczenie ziołami i właściwym myśleniem. Kieruję się w stronę tolerancji, harmonii, łatwo wybaczam, zapominam o krzywdach, pozwalam bliskim żyć tak, jak chcą, nie oceniam ich, akceptuję to, co mi się przydarza, ciągle uczę się nie kłopotać finansami. I muszę napisać, że moje zdrowie z roku na rok (tak, te zmiany nie są szybkie, skoro latami się na coś pracowało) jest coraz lepiej. Nie oznacza to, że ciągle się cieszę, też przydarza mi się smutek i złość, ale nie pielęgnuję tych uczuć, one przychodzą i odchodzą. Ból kręgosłupa, stawów jest tylko okazjonalny i szybko pomagają mi moje maści. Wróćmy więc do receptury. Potrzebne będą ci maceraty: Macerat topolowy Macerat żywiczny Macerat żywokostowy Macerat dziurawcowy Propolis – lub bez niego, jeśli jesteś uczulony na produkty pszczele Jak zrobić macerat topolowy Moja wycieczka skończyła się ścięciem jednorocznych przyrostów topoli osiki, ta odmiana ma nisko rosnące gałązki, które wygodnie jest ściąć. Inne moje topole są zbyt wysokie. Jednoroczne przyrosty poznasz po kolorze, na zdjęciu są położone wyżej, na dole zdjęcia 2 gałązki starsze. Starsze gałązki też zbieram, bo zazwyczaj mają 1-2 cm przyrosty zakończone pączkami topoli. Odrywam je palcami, a gałązki wyrzucam. Cieńsze gałązki tnę na centymetrowe odcinki, ze starszych ściągam nożykiem korę. Praca idzie dosyć szybko. Wszystkie ścinki kory tnę na drobne kawałki, umieszczam w woreczku foliowym i lekko uderzam tłuczkiem, tyle żeby trochę rozerwać ścianki komórkowe pączków i kory. Wrzucam do słoja, zalewam tylko do przykrycia alkoholem 40% – dla wzmożenia ekstrakcji, zakręcam. Na drugi dzień, wlewam roztopiony tłuszcz gęsi w temperaturze 50-60 st. C. Umieszczam słój w piekarniku, nastawionym na temperaturę 50 st. C. Zostawiam na 3 godziny. Pozostawiam do ostygnięcia, wkładam do lodówki, na drugi dzień znowu ustawiam na temperaturę 50 st. C na 3 godziny, pozostawiam do ostygnięcia. Lekko ciepły wyciskam przez gazę. Żywiczne ciekawostki Żywicę zbierałam w Bieszczadach i w Borach Tucholskich. Jestem nią trochę zafascynowana, wyszukuję informacji. Bardzo ciekawe jest przede wszystkim to, że Polska była kiedyś krajem, gdzie zbierało się żywicę, stąd ślady na korze drzew w lasach północnej Polski, istniał zawód żywiczarzy, obecnie już zapomniany. W Polsce zaprzestano zbierać żywicę w latach 90-tych XX wieku. Obecnie najwięcej zbiera się w Chinach, Brazylii, Rosji. Źródło. Najbardziej interesują mnie informacje o zastosowaniu leczniczym żywicy z drzew iglastych. I okazuje się, że była ona znana już wiele lat temu. Na Syberii żuje się żywicę modrzewia syberyjskiego dla dezynfekcji jamy ustnej. Pierwsi osadnicy północno-wschodnich Stanów Zjednoczonych i Kanady przejęli zwyczaj żucia żywicy świerka od rdzennych mieszkańców, ponoć zapobiegało to bólom głowy i zęba. Indianie Ameryki Północnej ogrzewali żywicę w tłuszczu, który potem wylewali na skóry karibu. Skórami obkładali chore miejsce w przypadku bólów stawów, stłuczeń, skaleczeń. W Himalajach do zmniejszenia neuralgii stosowano mieszankę żywicy z jodły himalajskiej Abies spectabilis i olejku różanego. Długotrwałe stosowanie powodowało rozluźnienie mięśni i zmniejszenie bólu. Tradycyjny napój Greków to Retsina, białe wino, do którego na początku fermentacji dodaje się 2/1000 część żywicy. Przepis wynika z tradycji przechowywania wina w amforach glinianych, zabezpieczano je żywicą przed wilgocią. Jak zrobić olejowy macerat żywiczny Przede wszystkim nie jest to proste, bo żywica ma wielkie bogactwo składu i część cennych związków na pewno ulegnie ulotnieniu wskutek działania temperaturą, a bez niej nie da się w warunkach domowych rozpuścić żywicy. Część w ogóle się nie rozpuści, np kamfora i terpentyna, zobaczycie je jako drobne, przejrzyste kryształki w resztkach po wyciśnięciu mazi, która nadal będzie kleista. Żywica jest substancją, którą drzewo (również roślina) wydziela, by ochronić swoją ranę powstałą wskutek pęknięcia, uszkodzenia. Każda żywica drzew iglastych (sosna, świerk, modrzew, jodła) jest lecznicza. Lepką substancję zbiera się wyskubując ją nożykiem/śrubokrętem z powstałych nacieków. To mozolne zbieranie, bo czasem możesz przejść spory kawałek zanim znajdziesz widoczną żywicę. U mnie w lasach jej nie widziałam, dlatego zbierałam w Borach Tucholskich i w Bieszczadach. Ręce stają się pokryte żywicą, łatwo zmyjesz lepiące ślady olejem. W domu przechowuj ją w szklanym słoiku, z dala od światła. Mój zbiór żywiczny najpierw rozdzieliłam nożem, na tyle, na ile mogłam. Nie możesz wrzucić kuli żywicy do tłuszczu, lepiej gdy będzie w kawałkach. W miarę rozdrobnioną żywicę zalej ciepłym spirytusem do przykrycia żywicy, zamknij w słoiku, odstaw w ciemne, ciepłe miejsce, np na lekko grzejący kaloryfer – dla izolacji od bezpośredniego źródła ciepła możesz na kaloryfer najpierw położyć złożoną ściereczkę bawełnianą. Na drugi dzień wlej do środka tłuszcz podgrzany do temperatury 50 -55 st. C. Użyłam tłuszczu gęsiego, możesz użyć wieprzowego, roślinnego, jeśli zdecydujesz się na roślinny, to wybierz olej rafinowany. Proporcje 1:5, gdzie 5 oznacza ilość tłuszczu. Możesz zrobić to „na oko” – wsyp żywicę do słoja, zaznacz kreskę, dokąd sięga żywica, dorysuj 5 części tłuszczu i wlej do tego miejsca, które zaznaczyłeś jako piąte. Część żywiczną policz jako pierwszą. Wstaw słój do piekarnika podgrzanego do temperatury 50 st. C. Dalej jak w przypadku maceracji topolą. Ja robiłam dwa maceraty – topolowy i żywiczny razem, w piekarniku. Po maceracji odciśnij mocno w poczwórnie złożonej gazie. Co zrobić z resztkami po odciśnięciu? Gdy będziesz przecedzać macerat żywiczny, to zauważysz, że nie wszystko się roztopiło, maź nadal jest klejąca. Odcisnęłam ją mocno i zalałam ciepłym spirytusem, słój owinęłam srebrem i położyłam na ciepłym kaloryferze. Co kilka godzin wstrząsałam słojem i nożem rozdrabniałam resztki, by umożliwić spirytusowi macerację. Macerowało się 3 dni – resztki żywiczne straciły lepkość, stały się kruche, a płyn ciemnobrązowy. Taki kolor nadała kalafonia, która w kontakcie z ciałem powoduje jego rozgrzanie, ma lekkie właściwości przeciwzapalne, które wykorzystuje się do produkcji plastra nostrzykowego – na trudno gojące się rany. Nie dodaję jej do maści, będę testować na sobie, chcę przygotować coś w aerozolu dla ludzi nie lubiących maści. Już niedługo zacznie się wiosna i pąki będą nabrzmiewać, wtedy zajmę się produkcją aerozolu. Pozostały nam jeszcze trzy składniki maści: żywokost, propolis i dziurawiec. Wynika z tego, że post na pewno będzie długi. Mam nadzieję, że starczy ci cierpliwości w czytaniu. Najlepiej, gdybyś miał żywokost w postaci glicerytu – ułatwia to łączenie fazy olejowej z wodną, ale możesz też zrobić wódkę żywokostową, tylko w przypadku robienia maści musisz mieć też lanolinę, inaczej się nie połączy!! Macerat żywokostowy Zrób glicerynowo-alkoholowy, przepis tutaj – jedna uwaga – jeśli jest zbyt gęsty, dodaj trochę wody, wymieszaj, dodaj gliceryny, wymieszaj. Jeśli masz tylko susz żywokostowy, zmaceruj go w alkoholu 40% w stosunku 1:5, gdzie 5 oznacza alkohol. Uwaga! Jeśli będziesz dodawać macerat alkoholowy z żywokostu, to musisz dodać też odpowiednią ilość lanoliny, inaczej maść się rozwarstwi. Lanolina przyjmie 2 razy więcej wody, czyli też glicerytu, alkoholu. Jeśli po zrobieniu maści z wódką żywokostową, maść się rozwarstwi, to delikatnie ją stop i dodać stopionej (osobno) lanoliny, zmiksuj, włóż do lodówki. Macerat dziurawcowy O dziurawcu już pisałam, przepis na macerat alkoholowy tutaj, na macerat olejowy tutaj. Dziurawiec łagodzi nerwobóle, jeśli chcesz zrobić macerat alkoholowy, to użyj alkoholu 40%, w artykule jest podany 70%, ale to do działania przeciwdepresyjnego, dla działania przeciwbólowego wystarczy alkohol 40%. Po prostu zalej rozdrobnione kwiaty dziurawca (lepiej same, mają więcej hyperycyny niż liście) w stosunku 1:3 alkoholem 40%, nie musisz osłaniać przed światłem, postaw w miejscu ciepłym, codziennie wstrząśnij, po 2 tygodniach przefiltruj. Możesz użyć też maceratu olejowego z dziurawca, przepis tutaj. Jeśli masz olej, to wlej go po prostu to stopionych tłuszczy – maceratu topolowego, żywicznego. Jeśli masz macerat alkoholowy, to najpierw musisz go połączyć z lanoliną, inaczej maść się rozwarstwi. Ja mam trochę maceratu olejowego z dziurawca i sporo maceratu alkoholowego. Dodaję to i to. Alkohol najpierw muszę połączyć z lanoliną, która przyjmie 2 razy więcej wody, niż sama waży. Odmierzam więc 100 g lanoliny, 100 g maceratu alkoholowego z dziurawca (to 120 ml!). Podgrzewam lanolinę do stopienia, odstawiam, podgrzewam do podobnej temperatury – ok 45 stopni C – macerat alkoholowy z dziurawca. gdy obydwa składniki są w podobnej temperaturze, wlewam do lanoliny alkohol, równocześnie miksując za pomocą końcówki motylkowej. Uzyskuję brunatnoczerwoną maź, jest jednolita, nie rozwarstwia się. Uwaga: Nazajutrz maść jednak się rozwarstwiła, dodaję jeszcze łyżeczkę lanoliny. Propolis Kup w sklepie zielarskim lub zrób wg przepisu tutaj. Propolis wzmacnia działanie przeciwzapalne wyciągu z topoli, jeśli jesteś uczulony na produkty pszczele, nie stosuj propolisu. Propolis przygotowuję podobnie jak macerat dziurawcowy z alkoholu, czyli poprzez połączenie go z lanoliną, używam 100 g lanoliny i 100 g propolisu. Lekko podgrzewam lanolinę – do 50 st. C, propolis podgrzewam do 40 st. C. Do lanoliny wlewam propolis i równocześnie miksuję końcówką motylkową. Uwaga: Podobna jak poprzednio – użyj więcej lanoliny, na drugi dzień, maść się rozwarstwiła. Mam kilka maści przyrządzonych oddzielnie. Mieszam teraz ze sobą: 1 l tłuszczu stopionego z topolą 1 l tłuszczu stopionego z żywicą 1 l tłuszczu wymieszanego w proporcji 1:3 z glicerytem żywokostowym (3 oznacza ilość tłuszczu) 700 ml połączonego: lanoliny i alkoholu dziurawcowego i maceratu olejowego z dziurawca – ty możesz użyć samego maceratu olejowego z dziurawca – jeśli masz 300 ml tłuszczu wymieszanego z propolisem Opcjonalnie – możesz dodać olejki rozgrzewające – kamforowy, goździkowy, rozmarynowy, sosnowy. Ja dodałam olejek kamforowy, ma silne działanie rozgrzewające. Przygotowane tłuszcze wyciąg z lodówki na 2-3 godziny przed zrobieniem maści. Jak już będą lekko lejące, zlej je do jednego naczynia i wymieszaj blenderem nie unosząc go do góry. Wyłącz blender, zamieszaj nim jak łopatką, znowu zblenduj. Dodaj olejki eteryczne, zblenduj. Jeśli nie masz czasu lub możliwości, możesz gotową maść zakupić w moim sklepie, jest dostępna tutaj. To jest wersja bez propolisu. Uproszczona wersja maści Do czystego słoja wrzuć rozdrobnione pączki topoli, zeskrobaną i pociętą korę topoli, łyżkę żywicy, lekko ubij, zalej je alkoholem – tylko do przykrycia, zakręć słoik, odstaw na noc na kaloryfer, połóż na nim ściereczkę, żeby nie było zbyt wysokiej temperatury w słoju. Nie powinna przekraczać 50 st. C. Rano stop 200 ml tłuszczu zwierzęcego (możesz użyć roślinnego, ale ma mniejszą zdolność do przenikania przez skórę). Tłuszczem o temperaturze do 60 st. C zalej rozdrobnioną masę roślinno-żywiczną. Wstaw do piekarnika rozgrzanego do temperatury 50 st. C. Potrzymaj w nim 2 godziny, co 20-30 minut otwórz piekarnik i wstrząśnij słoikiem. Pozostaw do ostygnięcia w piekarniku. Przecedź masę, gdy tłuszcz będzie lekko ciepły. Twoja maść jest gotowa, jeśli masz gliceryt żywokostowy, to podgrzej go lekko, żeby osiągnął taką temperaturę, jaką ma tłuszcz i wlej do niego, równocześnie blendując. Jeśli masz macerat olejowy z dziurawca, również go dodaj w tym momencie. Maść może być bardzo rzadka, ale najważniejsze, żeby się nie rozwarstwiała. Jeśli tak się stanie, dodaj do niej stopionej lanoliny – oceń „na oko” – zobaczysz na dnie, ile wody/alkoholu się nie związało i dodaj o połowę mniej stopionej lanoliny. Lanolina powinna być w podobnej temperaturze, co maść. To już naprawdę koniec, jestem zachwycona działaniem maści, szybko rozgrzewa, ale żeby naprawdę działała, trzeba ją stosować co najmniej 2 razy dziennie, przy silnych bólach smaruj co 2-3 godziny. Zawsze przypominam sobie w takich sytuacjach lodówkę mojej mamy, w której na honorowym miejscu stoi maść ode mnie – otrzymała ją pół roku temu. 😉 Powodzenia w kręceniu, pamiętajcie maść może brudzić, należy ją przechowywać w lodówce, no i najważniejsze – trzeba nią smarować. 🙂 A już niedługo… Kwitnąca brzoza Jeśli nie masz czasu, dostępu do ziół lub z innych powodów jest ci wygodniej zakupić gotowy produkt, to zapraszam do mojego sklepu internetowego, możesz w nim kupić niektóre opisywane przeze mnie produkty. Sklep tutaj. Dla osób, które zaczynają się poruszać w świecie zielarskim napisałam książkę – „Zioła dla zdrowia, smaku i urody„, jest to sposób przetwarzania roślin oraz mnóstwo przepisów na użycie ziół w kulinarnie, kosmetyce i leczniczo. Książkę zakupisz tutaj. Możesz też wpisać w google jej tytuł i dodać ceneo – wybierz dobrą opcję dla siebie.

jak zrobić maść z podagrycznika