16 kwietnia 1952 roku władze komunistyczne wydały wyrok śmierci na generała Augusta Emila Fieldorfa "Nila" - organizatora i szefa Kedywu, jednego z najbardziej zasłużonych żołnierzy Armii Krajowej i polskiego podziemia niepodległościowego. Generała Augusta Emila Fieldorfa "Nila" zatrzymali funkcjonariusze Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Łodzi na Piotrkowskiej 9 listopada 1950 r., kiedy wychodził z budynku Wojskowej Komendy Rejonowej. Przewieziono go następnie do Warszawy i osadzono w areszcie śledczym MBP przy Koszykowej. 17 listopada oficer śledczy MBP por. Zygmunt Krasiński zwrócił się do naczelnego prokuratora wojskowego o zastosowanie wobec generała środka aresztu tymczasowego. Osadzono go w więzieniu przy Rakowieckiej. 21 listopada prokurator Naczelnej Prokuratury Wojskowej ppłk Helena Wolińska wydała postanowienie o tymczasowym aresztowaniu "Nila".Długie śledztwo pełne torturŚledztwo przeciwko Fieldrofowi wszczęto 20 grudnia. Wtedy rozpoczęły się intensywne przesłuchania trwające do 30 lipca 1951 r. Generał, pomimo stosowanych wobec niego tortur, odmówił współpracy z Urzędem Bezpieczeństwa. 4 sierpnia 1951 r. oficer śledczy MBP ppor. Kazimierz Górski sporządził akt oskarżenia. W jego uzasadnieniu czytamy: "Wrogość swą do ruchu lewicowego i Związku Radzieckiego Fieldorf August wykazał już w latach 1920, podczas których, będąc w stopniu porucznika jako dowódca kompanii 1. Pułku Legionów Polskich, brał czynny udział w marszu Piłsudskiego na ZSRR i za szczególne wyróżnienie się w walkach został czterokrotnie wyróżniony Krzyżem Walecznych oraz awansował do stopnia kapitana". 16 kwietnia 1952 r. w gmachu Sądu Wojewódzkiego dla m. st. Warszawy rozpoczęła się "rozprawa główna" przy drzwiach zamkniętych. Sąd w składzie: przewodnicząca sędzia Maria Gurowska, ławnicy Michał Szymański i Bolesław Malinowski uznał gen. Fieldorfa winnym zarzucanych mu czynów i skazał go na karę śmierci przez powieszenie. Zasądzono także utratę praw publicznych i obywatelskich, praw honorowych oraz przepadek mienia. Wyrok wydany został na podstawie dekretu o wymiarze kary dla zbrodniarzy hitlerowskich i zdrajców narodu nie skorzystał z prawa łaski20 października 1952 r. wyrok na gen. Fieldorfa został zatwierdzony przez Sąd Najwyższy w składzie: Emil Merz, Gustaw Auscaler i Igor Andrejew. Dwa dni później "prośby o łaskę" do Bolesława Bieruta skierowali żona i ojciec generała. Prezydent Bierut nie skorzystał z prawa łaski i 3 lutego 1953 r. wyrok zatwierdził. Sąd Wojewódzki, wyrażając swoją opinię w sprawie ułaskawienia generała, stwierdzał: "Skazany Fieldorf na łaskę nie zasługuje. Skazany wykazał wielkie natężenie woli przestępczej". 24 lutego 1953 r. gen. August Emil Fieldorf został powieszony w więzieniu mokotowskim w Warszawie przy ul. Rakowieckiej. Ciało pochowano w nieznanym miejscu. Wiele wskazuje na to, że bezpośrednim powodem skazania generała na śmierć była odmowa współpracy z władzami komunistycznymi. Osoby odpowiedzialne za zbrodnię dokonaną na gen. Fieldorfie nie poniosły lipca 2006 r. prezydent Lech Kaczyński odznaczył gen. Fieldorfa pośmiertnie Orderem Orła wojny polsko-bolszewickiejAugust Emil Fieldorf urodził się 20 marca 1895 r. w Krakowie. W latach 1914-1917 walczył w Legionach Polskich, następnie był członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. W listopadzie 1918 r. znalazł się w szeregach Wojska Polskiego. W latach 1919-1920 uczestniczył w kampanii wileńskiej. Po wybuchu wojny polsko-bolszewickiej w randze dowódcy kompanii brał udział w wyzwalaniu Dyneburga, Żytomierza i w wyprawie kijowskiej. W niepodległej Polsce kontynuował służbę wojskową. Od 1938 r. pełnił funkcję dowódcy 51. Pułku Strzelców Kresowych w Brzeżanach, na czele którego walczył w kampanii polskiej w 1939 r. Po zakończeniu działań zbrojnych, przez Węgry przedostał się do Francji, gdzie ukończył kursy sztabowe i został awansowany na pułkownika. Po klęsce Francji ewakuował się do Wielkiej Brytanii. W lipcu 1940 r., jako pierwszy emisariusz Naczelnego Wodza i rządu Rzeczpospolitej od czasu wybuchu wojny na Zachodzie, został wysłany do kraju. Do okupowanej Polski dotarł na początku września 1940 r. W Związku Walki Zbrojnej początkowo pełnił funkcję oficera do zleceń Komendanta Głównego, a następnie inspektora obszaru Krakowsko-Śląskiego ZWZ. Od lutego do sierpnia 1942 r. był komendantem obszaru II Białystok KedywuPod koniec 1942 r. został mianowany dowódcą Kedywu – Kierownictwa Dywersji Komendy Głównej AK, którym dowodził do marca 1944 r., używając pseudonimu "Nil". Kedyw zajmował się odbijaniem więźniów, przeprowadzaniem akcji odwetowych na funkcjonariuszach SS, Gestapo i policji, a także likwidowaniem kolaborantów i konfidentów. Najgłośniejszą akcją Kedywu był zamach na szefa SS i policji dystryktu warszawskiego gen. Franza Kutscherę. W kwietniu 1944 r. "Nil" otrzymał zadanie stworzenia poza strukturami AK tajnej organizacji "Niepodległość", noszącej kryptonim "NIE". Miała ona być przygotowana do działań na wypadek okupacji ziem polskich przez Sowietów. Wyznaczony na nowe stanowisko Fieldorf pozostawał w głębokiej konspiracji, nie biorąc udziału w Powstaniu Warszawskim. 28 września 1944 r. uzyskał awans na stopień generała brygady i został odznaczony Złotym Krzyżem Orderu Wojennego Virtuti Militari. W październiku 1944 r., będąc komendantem "NIE", nie przyjął stanowiska szefa sztabu KG AK. Po Powstaniu Warszawskim pełniący funkcję komendanta Głównego AK gen. Leopold Okulicki "Niedźwiadek" wyznaczył go na swojego przez NKWD7 marca 1945 r. gen. Fieldorf został przypadkowo aresztowany przez NKWD w Milanówku pod okupacyjnym nazwiskiem Walenty Gdanicki. Nierozpoznany przez władze sowieckie został zesłany do obozu pracy na Uralu. Po odbyciu kary, w październiku 1947 r. powrócił do Polski i osiedlił się pod fałszywym nazwiskiem w Białej Podlaskiej. Przebywał następnie w Warszawie i Krakowie, w końcu zamieszkał w Łodzi. W odpowiedzi na ogłoszoną w 1947 r. amnestię ujawnił się w lutym 1948 nadal poszukują szczątków gen. "Nila", które mogą spoczywać na Łączce na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach. O miejscu opowiada Andrzej Kunert, były sekretarz Rada Ochrony Pamięci Walki i Męczeństwa (wypowiedź archiwalna):Mówi Andrzej Krzysztof KunertTomasz Zieliński, zdjęcia głównego: Wikipedia / Ministerstwo Bezpieczeństwa Publicznego (domena publiczna)

16 kwietnia 1952 r. komuniści skazali na karę śmierci jednego z najbardziej zasłużonych żołnierzy Armii Krajowej i polskiego podziemia niepodległościowego gen. Augusta Emila Fieldorfa „Nila”, organizatora i szefa Kedywu Komendy Głównej AK. Generał Fieldorf zginął najbardziej hańbiącą dla żołnierza śmiercią – został przez komunistów powieszony w piwnicy więzienia na Rakowieckiej. Przypomnijmy, gen. August Fieldorf w dniu 7 marca 1945 r. został przypadkowo aresztowany przez NKWD w Milanówku, w momencie zatrzymania posługiwał się okupacyjnym nazwiskiem Walenty Gdanicki. Władze sowieckie nie rozpoznały Generała i odesłany Go do obozu pracy na Uralu. Po odbyciu kary, w październiku 1947 r. gen. August Fieldorf powrócił do Polski i zamieszkał, posługując się fałszywym nazwiskiem, w Białej Podlaskiej. Przenosił się kilka razy, aby ostatecznie osiedlić się w Łodzi. W 1947 r. komuniści ogłosili amnestię, w odpowiedzi na to wezwanie w lutym 1948 r. gen. August Fieldorf postanowił się ujawnić. W dniu 9 listopada 1950 r. został aresztowany, przez funkcjonariuszy Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego, w Łodzi na ul. Piotrkowskiej. Do zatrzymania doszło w momencie, gdy wychodził On z budynku Wojskowej Komendy Rejonowej. Został przewieziony przez bezpiekę do Warszawy i tam osadzono Go w areszcie śledczym MBP przy ul. Koszykowej. Losy generała „Nila” wydawały się być przesądzone, gdy 17 listopada 1950 r. oficer śledczy MBP por. Zygmunt Krasiński zwrócił się do naczelnego prokuratora wojskowego o zastosowanie wobec gen. Fieldorfa środka zapobiegawczego – aresztu tymczasowego. Osadzono go w więzieniu przy ul. Rakowieckiej. Nakaz aresztowania gen. Fieldorfa wydała prokurator ppłk Helena Wolińska, która sfabrykowała dowody, a następnie bezprawnie przedłużała areszt generała. Śledztwo przeciwko generałowi wszczęto 20 grudnia 1950 r. Rozpoczęły się intensywne przesłuchania trwające do 30 lipca 1951 r. W ciężkim śledztwie gen. Fieldorf był nieugięty, komuniści w żaden sposób nie byli w stanie załamać „Nila”. Pomimo tortur konsekwentnie odmawiał jakiekolwiek współpracy z Urzędem Bezpieczeństwa. Warto wspomnieć, że akt oskarżenia sporządził oficer śledczy MBP ppor. Kazimierz Górski. W jego uzasadnieniu czytamy: „Wrogość swą do ruchu lewicowego i Związku Radzieckiego Fieldorf August wykazał już w latach 1920, podczas których, będąc w stopniu porucznika jako dowódca kompanii 1. Pułku Legionów Polskich, brał czynny udział w marszu Piłsudskiego na ZSRR i za szczególne wyróżnienie się w walkach został czterokrotnie wyróżniony Krzyżem Walecznych oraz awansował do stopnia kapitana”. Gen. August Emil Fieldorf został skazany na karę śmierci przez sędzię Sądu Wojewódzkiego Marię Gurowską i dwóch ławników – Bronisława Malinowskiego i Mieczysława Szymańskiego. Sędziowie orzekający w Sądzie Najwyższym – Emil Merz, Gustaw Auscaler i Igor Andrejew zatwierdził wyrok. Zasądzono także utratę praw publicznych i obywatelskich, praw honorowych oraz przepadek mienia. Wyrok wydany został na podstawie dekretu o wymiarze kary dla zbrodniarzy hitlerowskich i zdrajców narodu polskiego. Należy pamiętać, że sędziowie komunistyczni, którzy skazali na śmierć jednego z największych bohaterów II Rzeczypospolitej Polskiej – gen. Augusta Emila Fieldorfa „Nila” nie ponieśli za to odpowiedzialności i prowadzili normalne życie zawodowe. Nie dosięgła ich „ręka” sprawiedliwości, nie ponieśli kary adekwatnej do czynu i po śmierci gen. Fieldorfa nadal byli aktywnymi przedstawicielami wymiaru sprawiedliwości, o czym świadczą ich życiorysy: Sędzia Maria Gurowska aktywnie uczestniczyła w kilku głośnych procesach politycznych okresu stalinowskiego. W 1992 r. wszczęto śledztwo przeciwko sędzi Gurowskiej i postawiono jej zarzut zabójstwa na gen. Fieldorfie. Sędzia nie stawiła się na żadnej rozprawie i nie poniosła kary. Prokurator ppłk Helena Wolińska do późnych lat cieszyła się specjalną emeryturą wojskową i państwowymi odznaczeniami. W 2006 r. prezydent RP Lech Kaczyński pozbawił Wolińską Krzyża Kawalerskiego Orderu Odrodzenia Polski (10 października 1945) i Krzyża Komandorskiego Orderu Odrodzenia Polski (19 lipca 1954) oraz emerytury. Emil Merz orzekał w Sądzie Najwyższym, aż do osiągnięcia wieku emerytalnego w 1962. Na emeryturze publikował prace i artykuły z zakresu prawa. W śledztwie w sprawie mordu sądowego na gen. Fieldorfie wszczętym w 1992 r. przez Główną Komisję Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu był jednym z podejrzanych. Z powodu wcześniejszej śmierci nie poniósł żadnych konsekwencji. Gustaw Auscaler w latach 50 – tych był sędzią orzekających w Sądzie Najwyższym. Od 1953 był dyrektorem Centralnej Szkoły Prawniczej, działającej następnie jako Ośrodek Doskonalenia Kadr Sędziowskich i Prokuratorskich. Pod koniec 1957 wyjechał wraz z rodziną do Izraela. Igor Andrejew – prawnik, profesor nauk prawniczych, nauczyciel akademicki Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego oraz wieloletni prodziekan Wydziału Prawa. Członek Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawa Karnego AIDP. Przewodniczący sekcji polskiej Stowarzyszenia. Honorowy wiceprezydent tego Stowarzyszenia, został pozbawiany tego tytułu w 1989 r. po ujawnieniu jego udziału w sprawie gen. Fieldorfa. Został też wykluczony z Rady Naukowej Instytutu Prawa Karnego. Gen. August Emil Fieldorf „Nil” został zamordowany 24 lutego 1953 r. Do dziś nie wiadomo, gdzie komuniści pogrzebali Jego zmasakrowane ciało. Mimo wieloletnich poszukiwań, nie udało się ustalić miejsca pochówku Generała. 30 lipca 2006 r. prezydent Lech Kaczyński odznaczył gen. Fieldorfa pośmiertnie Orderem Orła Białego. Bohater Polski – zamordowany przez komunistów, odarty z godności, do końca niezłomny – gen. August Emil Fieldorf „Nil”. Cześć Jego pamięci.

Ortomedika Sklep Medyczny open now. Generała Augusta Fieldorfa-Nila 13, Kraków, phone, opening hours, photo, map, location

generała augusta fieldorfa nila 17